Boeing 1990’lı yıllara gelindiğinde beklediği pazar hedeflerini yakalayamadığından dolayı yeni bir uçak üretme fikri üzerine çalışmaya başlamıştı. Birkaç farklı seçeneği değerlendiren uçak üreticisi Airbus’ın dev A380’ine rakip bir 747X projesini gündeme getirmişti. Fakat 11 Eylül saldırılarından sonra yaşanan kriz tüm projeyi rafa kaldırdı. Gündeme ise artan yakıt fiyatlarından dolayı ekonomik ve verimli bir uçak üretme fikri getirildi.
Karbon kompozit materyallerden üretilen ve maksimum yakıt tasarrufu sağlayan motorlar ile Dreamliner projesine başlanıldı. Bu proje Boeing’in mega fabrikasında üretilip montaj hattından çıkmayacaktı. Projenin bazı parçaları Japonya ve İtalya’da üretileceğinden üretim sürelerinde ciddi bir uzama meydana geldi. Tüm parçaların Washington’daki final montaj hattına gelebilmesi için hava yolu taşımacılığı seçildi.
Boeing hali hazırda bir modeli tamamıyla konfigüre ederek bu işe uygun hale getirmeyi tercih etti. Göklerin gözde uçağı 747-400 modeli baştan aşağı yenilenme projesine başlanıldı.
Uçak parçalarının hacimli şekilleri için gövde kesilerek şişirilmiş formuna ulaşıldı.
Kargoların yüklenilmesi problemi ise uçağın kuyruk bölümünün açılır kapanır bir tasarıma geçilmesiyle çözüldü. Problem çözüldü, uçağa istenilen ölçülerde kargolar yükleniyordu. Ancak kuyruk bölümü, uçağın sinir ağlarının geçtiği bölgeler olduğundan dolayı motorlarını yerden enerji almadan kesemeyecekti. Yani EPU ( External Power Unit) ile olan bağlantısı bu yükleme kapağının açıldığında kesilmesiydi.
Uçak yerde yükleme esnasında, elektriğini, havasını ve motor ivmelenme gücünden mahrum bir hale gelmişti. Fakat 747 Cargo versiyonlarında önden yükleme alanı, istenilen parçaları yükleye izin vermediğinden arkadan yükleme şarttı. Ve kuyruğu açılır sistem olarak tasarlandı. Gerekli olan EPU bağlantısına ise yerden destek alarak çözüme kavuşuldu.
Uçağın yeni hali ile bazı aerodinamik problemler meydana geliyordu. Bu projede güvenli bir uçuş emniyeti sağlamak için kanatların ucundaki kanatçıklardan vazgeçilmesi gerekti. Bu daha fazla yakıt masrafı anlamına geliyordu, fakat asıl hedef 787 imalat sürelerini kısaltmaktı.
Eskiden insanları taşıyan gövde ise eskisi gibi basınçlandırma ihtiyacı duymuyordu. Bu sebeple pilotlar uçuş esnasında kabinden ayrılıp arka bölmeye geçmesi gibi bir durum söz konusu değildir.
En nihayetinde Boeing istediğine 9 Eylül 2006 yılında ilk test uçuşuyla kavuştu. Bu sayede Japonya’dan 30 günde getirilen kanatlar sadece 8 saat içerisinde getirilebilecekti. Uçak parçaları için üretilen geniş gövdeli kargo uçağı Dreamlifter değildir.
Airbus’ta kendi parçalarını Avrupa’nın farkı güzergahlarından taşımak için Beluga modelini üretmiştir. Aralarındaki fark ise Beluga kısa uçuşlar yapabilirken, Dreamlifter ise kıtalararası yolculuklar yapabilecek kapasiteye sahiptir
